Ιδού μια μικρή ιστορία «επιστημονικής φαντασίας»: την 1η Απριλίου του 2008 δημοσκόπηση κάποιας εταιρείας δίνει στη ΝΔ προβάδισμα 2-3 μονάδων απέναντι στον ....ΣΥΡΙΖΑ (32% έναντι 28%). Το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στην τρίτη θέση , απέχοντας από τον ΣΥΡΙΖΑ περίπου τέσσερις μονάδες (24-25%). Η πρόβλεψη για τις έδρες δίνει περίπου 135 στη ΝΔ, 70 στον ΣΥΡΙΖΑ και 60 στο ΠΑΣΟΚ.

Στα πολιτικά γραφεία πυροδοτούνται έντονες αντιδράσεις. Η ΝΔ βρίσκεται «χαμένη στη μετάφραση» της κοινής γνώμης του εκλογικού σώματος. Τα ερωτήματα βασανιστικά: ποιός είναι ο κύριος αντίπαλός της, ποιός θα ήθελε να είναι ο κύριος αντίπαλός της, ποιος θα έπρεπε να είναι ο αντίπαλός της.

Στο ΠΑΣΟΚ η κατάσταση ξεπερνά τα όρια του σοκ. Για τους «δεξιούς» του κόμματος φταίει ο Πρόεδρος. Για τους «αριστερούς» φταίνε οι υπονομευτές του Προέδρου. Οι «ρεαλιστές» δηλώνουν ότι θα πρέπει να συμμαχήσουν με αυτόν που θα δώσει τις καλύτερες εγγυήσεις για μια σωστή διαχείριση της χώρας (μπορεί να είναι η ΝΔ, μπορεί και η Αριστερά, μάλλον κλίνουν όμως προς την πρώτη λύση). Κάποιοι άλλοι καλούν τον ΣΥΡΙΖΑ να εγκαταλείψει την αλαζονική πολιτική της αυτοδυναμίας και να δεσμευτεί ότι θα καθιερώσει ως κυβέρνηση την απλή αναλογική. Στο μεταξύ πολλοί βουλευτές του ΠΑΣΟΚ στην περιφέρεια προσχωρούν διακριτικά στις Τοπικές Συνελεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ, διεκδικώντας την έδρα του κόμματος στην επόμενη Βουλή.

Ο ΣΥΡΙΖΑ διχάζεται. Στο εσωτερικό του αναπτύσσεται μια ισχυρή τάση που θεωρεί ότι το κόμμα μπορεί και πρέπει να διεκδικήσει την (κοινοβουλευτική) αυτοδυναμία. Μια άλλη, εξίσου ισχυρή τάση, θεωρεί ότι πρέπει να καλέσει το ΠΑΣΟΚ να στηρίξει τη νέα αριστερή κυβέρνηση, προσφέροντάς του το μετεκλογικό δέλεαρ της απλής αναλογικής. Μια ακόμη μικρότερη, το βάζει στα πόδια, γιατί αισθάνεται ότι ήταν καλύτερα κάποτε (πριν 8 μήνες δηλαδή), όταν κινούνταν στα όρια του 3-4%.

Το ΚΚΕ διασπάται. Οι «σκληροπυρηνικοί» διαγράφουν τους «διαλλακτικούς» που επιδιώκουν συνεργασία του κόμματος με τον ΣΥΡΙΖΑ. Κυριαρχεί η άποψη της «καθαρότητας».