«Η έρευνα καταγράφει στάσεις και τάσεις για τις οποίες ενδεχομένως πολλοί είμαστε προϊδεασμένοι από τα στοιχεία των ποσοτικών ερευνών ή και εμπειρικά, από την καθημερινότητά μας», λέει στον Δρόμο ο πρόεδρος της VPRC, Χριστόφορος Βερναρδάκης.

«Καταγράφει τον τρόπο που επιδρούν στις αντιλήψεις των μισθωτών για την κρίση, όχι μόνο τα ιδεολογήματα της κυβέρνησης, των κομμάτων ή των ΜΜΕ, αλλά και το διαφορετικό επίπεδο εργασιακής ασφάλειας από κλάδο σε κλάδο, από τον δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα, από την πλήρη στην ελαστική απασχόληση. Είναι προφανές», συνεχίζει ο Χ. Βερναρδάκης, «ότι ο χώρος των ΔΕΚΟ, πέραν του ότι δέχθηκε το πρώτο κύμα κυβερνητικών μέτρων, διαθέτει ισχυρότερα συνδικάτα, με αρκετό κύρος και μια σχετική αντοχή σε παραδοσιακές, δυναμικές μορφές πάλης. Τι γίνεται, όμως, πέρα από αυτόν; Τι γίνεται στο συνδικαλιστικά κατακερματισμένο πεδίο του ιδιωτικού τομέα, στις χιλιάδες επιχειρήσεις κάθε μεγέθους που σχεδόν ποτέ δεν είχαν την εμπειρία ενός μαζικού, συλλογικού αγώνα; Τι γίνεται στον χώρο της εκτός «ρύθμισης» ελαστικής εργασίας ή της συνδικαλιστικά εγκαταλελειμένης ανεργίας; Οι διφορούμενες απόψεις για το δυναμισμό, την αποτελεσματικότητα και τις μορφές πάλης των συνδικάτων άλλοτε εξαντλούνται σε έναν δυναμισμό του λόγου και άλλοτε διολισθαίνουν σε μια ομολογημένη παραίτηση».

Φυσικά η εμπεδωμένη καχυποψία για τα «γραφειοκρατικοποιημένα, κομματικοποιημένα ή πουλημένα συνδικάτα», από την οποία δεν εξαιρούνται ούτε όσα ελέγχονται από την αριστερά, επιτείνει τα εμπόδια. Και τι σημαίνουν αυτά; «Σημαίνουν την ανάγκη υπέρβασης του παραγωγικού και συνδικαλιστικού κατακερματισμού, την ανάγκη πολιτικής ενοποίησης των αιτημάτων και των αγωνιών του κόσμου της εργασίας», λέει ο Χ. Βερναρδάκης. «Σημαίνουν τη συνδικαλιστική ενοποίηση κατά κλάδο και φορέα παραγωγής. Σημαίνουν, τέλος, την ανάγκη πολιτικού σχεδίου, πειστικού προγραμματικού λόγου για το παραγωγικό μοντέλο αυτής της χώρας, για την αποτροπή της διάλυσης του κοινωνικού ιστού. Σημαίνουν ότι κάποιος πρέπει να δείξει στον εργαζόμενο ότι μπορεί να ανακτήσει τη χαμένη του αυτοεκτίμηση κι πως αντί να αισθάνεται μέρος του προβλήματος, μπορεί να αποδειχθεί η λύση του».