Είναι ορατό πλέον το γεγονός ότι το εργατικό και λαϊκό κίνημα της χώρας βρίσκεται σε φάση ισχυρής ανάπτυξης. Πρωτοφανής μαζικότητα, ευρύτατη κοινωνική υποστήριξη, νέες και πρωτότυπες μορφές κοινωνικών κινητοποιήσεων, συνθέτουν ένα τοπίο που η χώρα έχει να ζήσει πολλές δεκαετίες. Ταυτόχρονα, το τεράστιο εύρος της κοινωνικής δυσαρέσκειας, που ξεκινά από τα φτωχά μισθωτά στρώματα, περνά από τους χώρους της πάλαι ποτε «εξασφαλισμένης εργασίας» του δημόσιου τομέα και φτάνει μέχρι τα μικροαστικά και μεσοαστικά επαγγελματικά στρώματα, ακυρώνει εμπράκτως τις πολιτικές «κοινωνικού αυτοματισμού» που χρησιμοποίησαν κατά κόρον οι κυβερνήσεις της χώρας μετά το 1995. Κοινωνικές συμμαχίες που να στηρίζουν την κυβερνητική πολιτική δεν υπάρχουν πλέον. Ενα τεράστιο κοινωνικό μέτωπο στη βάση έχει de facto προκύψει.

Για το μαζικό εργατικό και λαϊκό κίνημα της χώρας η στιγμή είναι μοναδική στην ιστορία. Θα πρέπει να γυρίσουμε το χρόνο στο 1965 και στα γεγονότα των Ιουλιανών για να ξαναβρούμε μιας τέτοιας έντασης, ευρύτητας και πρωτοτυπίας κοινωνική κινητοποίηση. Η όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων τις επόμενες εβδομάδες θα είναι ακόμα μεγαλύτερη. Τίθεται έτσι μια εξαιρετικά πιθανή περίπτωση: να αναγκαστεί σε αποχώρηση η Κυβέρνηση υπό το καταλυτικό βάρος των κοινωνικών πιέσεων και του «πεζοδρομίου». Και αυτό δεν έχει συμβεί ποτέ μετά το 1974. Ηδη η συνοχή της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας και του ΠΑΣΟΚ ως κόμματος έχουν τραυματιστεί σοβαρά. Η αποτελεσματικότητα μέχρι τώρα των κοινωνικών κινητοποιήσεων είναι μεγάλη, αντίστοιχη με την όξυνση της κοινωνικής κρίσης.

Στην ουσία η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ εξαιτίας του κοινωνικού παράγοντα («των μαζών») καλείται σήμερα να διαχειριστεί την αποχώρησή της. Οι επιλογές της όμως είναι οριακές. Είτε μια «ομαλή διαφυγή» μέσω των εκλογών και με τίμημα μια εκλογική συντριβή είτε μια «εκβιαστική παραμονή» στην εξουσία με υψηλό κίνδυνο να προκαλέσει τυφλή κοινωνική σύγκρουση και με τίμημα την πλήρη διάλυση του κόμματος.