Μεταξύ Α.Σαμαρά και Αλ.Τσίπρα υπάρχει μια θεμελιώδης διαφορά. Ο πρώτος κινείται βάσει ενός πολύ συγκεκριμένου Προγράμματος, του Μνημονίου και των στόχων που αυτό επιτάσσει. Ο δεύτερος κινείται βάσει στρατηγικών στόχων που επιχειρεί αυτήν τη στιγμή να τους μετασχηματίσει σε Πρόγραμμα. Ο πρώτος επομένως έχει ένα πολιτικό και επικοινωνιακό πλεονέκτημα. Εκ των πραγμάτων - λόγω και της άσκησης της εξουσίας - έχει την πρωτοβουλία των πολιτικών κινήσεων. Δυσκολεύεται βεβαίως λόγω της τραγικής κατάστασης στην πραγματική οικονομία, αλλά όσο δεν οξύνονται σε μεγαλύτερο βαθμό οι κοινωνικές εντάσεις κερδίζει "πολιτικό χρόνο". 

Ο δεύτερος έχει να αντιμετωπίσει πολλαπλά μέτωπα. Το σημαντικότερο, να θωρακίσει προγραμματικά την κοινωνική συμμαχία που τείνει να συγκροτηθεί μετά τη διάλυση του παλαιού κομματικού συστήματος. Και επιπλέον, να της δώσει υλικότητα μέσω ενός κόμματος που αποτελεί οργανωτικά και άνθρωπογεωγραφικά ξεπερασμένο μηχανισμό. Η δυσκολία του εγχειρήματος για τον Τσίπρα είναι τεράστια. Και αυτό γιατί η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε ρευστή μεταβατική κατάσταση, εντελώς διαφορετική από την αντίστοιχη της περιόδου του 1981, όταν και τότε ωρίμαζε το αίτημα μιας "αλλαγής". 

Συνοπτικά, ο Σαμαράς έχει έτοιμα εργαλεία τα οποία και αξιοποιεί μέχρι στιγμής στο πολιτικό πεδίο και θα τα αξιοποιεί για όσο δίαστημα δεν σπάνε οι υφιστάμενες ισορροπίες. Ο Τσίπρας πρέπει να φτιάξει εργαλεία, πολλές φορές εκ του μηδενός. Η προσπάθεια που καταβάλλει άλλοτε πετυχαίνει άλλοτε όχι. Εχει δρόμο να διανύσει ακόμα.