Ξημέρωμα 21^ης Απριλίου 1967

Ξημέρωνε Παρασκευή. Η μητέρα μου περιέργως δεν ερχόταν να με σηκώσει από το κρεβάτι και να με ετοιμάσει για το νηπιαγωγείο. Κάθε λεπτό που περνούσε έφερνε πιο κοντά τον κρυφό μου στόχο να αργήσω να σηκωθώ, να περάσει το σχολικό, να το χάσω και να μείνω σπίτι...Κάποια στιγμή έρχεται η μητέρα μου και μου λέει ότι σήμερα θα μείνω σπίτι, γιατί "κάτι γίνεται". Επικρατούσε γενική αναταραχή στην περιοχή, με πολύ κόσμο στους δρόμους, πηγαδάκια, αγωνία, σχέδια για εφοδιασμό τροφίμων...Για μένα "μεγάλη αναταραχή υπέροχη κατάσταση". Λίγο αργότερα, από το μπαλκόνι μας του 6ου ορόφου, Ασκληπιού και Λεωφ.Αλεξάνδρας, έβλεπα μια τεράστια ουρά έξω από το φούρνο, απέναντι προς του Γκύζη, που έφτανε μέχρι την Αλεξάνδρας. Το ίδιο άκουσα που έλεγαν γινόταν και στον Μαρινόπουλο το σούπερ μάρκετ, λίγο πιο κάτω. Ο κόσμος αραίωνε όσο περνούσε η ώρα και πλησίαζε η ώρα απαγόρευσης της κυκλοφορίας. Ενα τανκ είχε σταματήσει στη Λ.Αλεξάνδρας και έλεγχε την Ιπποκράτους, την Ασκληπιού, και τους γύρω δρόμους. Κατά τις 6 πια, οι δρόμοι θύμιζαν "νεκροταφείο", ή ακόμα χειρότερα. Αλλά και τα παράθυρα και οι μπαλκονόπορτες όλα κλειστά. Μόνο εμείς, δηλαδή η μητέρα μου, η αδελφή της και εγώ μπαινοβγαίναμε στο μπαλκόνι, έως ότου ένας στρατιώτης με προτεταμένο το όπλο προς τα πάνω διέταξε όλοι να μπουν σπίτι και να μην ξαναβγεί κανένας. Τα τηλέφωνα κομμένα, τηλεοράσεις δεν υπήρχαν, τα ραδιόφωνα μετέδιδαν μόνο εμβατήρια και ανακοινώσεις. Ηταν η Παρασκευή 21η Απριλίου...