Απεργίες πείνας κρατουμένων δεν είναι η πρώτη φορά που γίνονται στη μεταπολίτευση. Παιδιά κυρίως του αναρχικού ή αντιεξουσιαστικού χώρου κατέφυγαν συχνά στο μέσο αυτό, ως ύστατη ενέργεια προάσπισης των ατομικών δικαιωμάτων τους (και όλων μας ευρύτερα). Υπήρξαν φορές που αυτές οι απεργίες πείνας ήταν πολύ αποφασιστικές, με τους κρατούμενους να είναι ετοιμοι να φτάσουν στα άκρα. Θυμάμαι τη χαρακτηριστική περίπτωση του Γιάννη Μπουκετσίδη στις αρχές της δεκαετίας του '90, όταν συνελήφθη με κατηγορίες οι οποίες κατέπεσαν αργότερα στο δικαστήριο, όμως ο ίδιος και οι φίλοι του κρατήθηκαν επί 3 μήνες στην απομόνωση, χωρίς επικοινωνία και χωρίς επίσημη κατηγορία. Τότε, επί πρωθυπουργίας Μητσοτάκη μάλιστα, αναγκάστηκε να παρέμβει ο τότε Υπουργός Δικαιοσύνης Θανάσης Κανελλόπουλος, αναγνωρίζοντας ότι η πολιτική εκδίκηση του κράτους - και μάλιστα με όρους παραβίασης κάθε δικής του νομιμότητας - είναι αδιέδοξη και θα δημιουργούσε άλυτα προβλήματα. Ο Μπουκετσίδης αποφυλακίστηκε και λίγο αργότερα αθωώθηκε για τις κατηγορίες που του είχαν χρεώσει (μόνο γιατί ήταν αναρχικός).
Δυστυχώς για τον Νίκο Ρωμανό, ο σημερινός ιδεολογικός και πολιτισμικός περίγυρος είναι πολύ διαφορετικός. Τότε, η πολιτική εξουσία ήξερε ποιό είναι το όριο της νομιμότητάς της. Το "αυτονόητο" τη δεκαετία του '80 και του '90 δεν υπάρχει σήμερα, όπου εκτεταμένοι θύλακες στο δικαστικό σώμα, στη διοίκηση, στην αστυνομία, στα media και κυρίως στο πολιτικό προσωπικό της σημερινής ΝΔ και του σημερινού ΠΑΣΟΚ, θεωρούν ότι η επιβολή της "τάξης" είναι ισχυρότερη προτεραιότητα για το κράτος από τη δημοκρατική του νομιμοποίηση. Το ίδιο το αστικό κράτος στην Ελλάδα τεσσεράμιση χρόνια μετά τα μνημόνια έχει μετεξελιθεί από ένα "αυταρχικό κράτος δικαίου" σε ένα "κράτος εξαίρεσης", όπου η έκτακτη και παρεκκλίνουσα από την "αστική νομιμότητα" νομοθεσία και εφαρμογή έχει γίνει καθεστώς. Ετσι, ο Νίκος Ρωμανός κινδυνεύει πολύ-πολύ σοβαρά. Ισως για πρώτη φορά στη μεταπολίτευση ο κίνδυνος είναι τόσο μεγάλος, να χαθεί μια ζωή με αυτόν τον τρόπο. Το σύστημα διακυβέρνησης χρειάζεται την πυγμή περισσότερο από τη δημοκρατία. Θέλει συνειδητά το θάνατο του Νίκου, για να επιβεβαιώσει τη στρατηγική της έντασης που καλλιεργεί. Και ορισμένοι παρακρατικοί για να "εκδικηθούν" την υπόθεση Γρηγορόπουλου που τους "πίεσε" πολιτικά / θεσμικά πάρα πολύ. Και γιατί βρίσκεται σε εξέλιξη η διαπραγμάτευση με την φυλακισμένη ηγεσία της Χρυσής Αυγής. Και (γιατί όχι;) να εκδικηθεί αυτά τα "πλουσιόπαιδα" που τολμούν να προδίδουν την τάξη τους. Ο Νίκος Ρωμανός είναι αυτή τη στιγμή "εργαλείο" στα χέρια του κράτους. Πρέπει να τον "απελευθερώσουμε". Υπάρχουν τρόποι...