|
Ξαφνικά, τον Οκτώβριο του 2006, τα ΜΜΕ «ανακαλύπτουν» τον Αλέξη Τσίπρα και την «έκπληξη» που καταγράφει με το 11.5% των δημοτικών εκλογών στην Αθήνα. Πάντα, κάθε γεγονός που έρχεται να ταράξει τη μικροαστική μακαριότητα των ΜΜΕ εκλαμβάνεται ως «έκπληξη». Κι’όμως, αντίθετα με ό,τι υποστηρίζεται, η έκπληξη είναι ότι το ποσοστό του Τσίπρα είναι πιο μικρό σε σχέση με την κοινωνική διαθεσιμότητα που καταγράφεται σε όλες τις πόλεις και τους Νομούς της χώρας, και που υποστηρίζεται από μια σοβαρή κοινωνική δυσαρέσκεια σε όλους τους τομείς της κοινωνικής, πολιτικής και πολιτισμικής καθημερινότητας. Οι φετεινές εκλογές κατέγραψαν «πολλούς Τσίπρες», ή αν προτιμάτε, «πολλούς Δρίτσες του 2002». Σε πολλές πόλεις και νομούς της Ελλάδας είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε σ’αυτές τις εκλογές να εκτυλίγεται το «μυστήριο» πολλών «διαφορετικών» συνδυασμών και κοινωνικών συσπειρώσεων.
Ας κάνουμε μια βόλτα στις γειτονιές της Αθήνας: Στα Βριλήσσια ο Γιάννης Τσούτσιας κερδίζει το 8.5% των ψήφων, έχοντας απέναντί του ακόμα και τον επίσημο Συνασπισμό (που συνεργάζεται εκεί με το ΠΑΣΟΚ). Στο Βύρωνα ο Κώστας Σταθόπουλος, υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ, κερδίζει το 6.7%, ενώ ένας άλλος υποψήφιος της άκρας αριστεράς (ΝΑΡ και άλλες ομάδες) καταγράφει ποσοστό 5.7%. Στο Γαλάτσι η Ελένη Αυλωνίτου ψηφίζεται από το 7.5% των δημοτών. Στην Καλλιθέα ο Γιώργος Χελάκης αγγίζει το 12% των ψήφων. Στο Καματερό ο Δημήτρης Δημάκος φτάνει το 8.8%. Στη Ν.Ιωνία ο Γιάννης Κολμανιώτης κερδίζει το 6.5%. Στο Χαλάνδρι ο Γιώργος Λιερός φτάνει το 7.5%. Στο Μαρούσι ο Λευτέρης Μαγιάκης καταγράφει 5% και στη Ν.Σμύρνη ο Αλέξανδρος Παπασπυρίδης, υποψήφιος της εναλλακτικής αριστεράς, 4.1% (απέναντι στο δήμαρχο του ΣΥΝ Κουτελάκη). Ολοι και όλες τους εκπροσωπούν «κινηματικούς συνδυασμούς», με νέα πρόσωπα και νέο κριτικό λόγο, που κινητοποιούν τις τοπικές κοινωνίες πάνω στις σοβαρές κοινωνικές αντιθέσεις.
Θα μπορούσε βεβαίως να προσθέσει κανείς και μια σειρά περιοχές όπως το Ελληνικό (ο Χρήστος Κορτζίδης εξελέγη δήμαρχος αφού έλαβε 34% στον α’γύρο), η Ηλιούπολη (ο Κώστας Κονδύλης κατέγραψε 14.6%) και η Καισαριανή (ο Σπύρος Τζόκας έλαβε 31.3% στον α’γύρο και εξελέγη δήμαρχος στο β’γύρο), περιοχές στις οποίες βάρυνε, πέραν μιας τοπικής κινηματικής δραστηριότητας, είτε η τοπική επιρροή του υποψηφίου είτε και η πολιτική παράδοση της περιοχής.
Μήπως όμως πρόκειται (μόνο) για αθηναϊκό «φαινόμενο»; Ας περιδιαβούμε ορισμένες περιοχές της χώρας, πόλεις και νομούς: Στο νομό Αρτας ο Βασίλης Γιολδάσης καταγράφει ποσοστό περίπου 9%, 3 φορές μεγαλύτερο από το ποσοστό του Συνασπισμού στις βουλευτικές εκλογές. Στο Δήμο Αρτας η Ολγα Γεροβασίλη («Γυναίκες για μια άλλη Ευρώπη») καταγράφει το εκπληκτικό 22%, συσπειρώνοντας όλες τις δυναμικές κοινωνικές ομάδες και πρωτοβουλίες της πόλης. Αντίστοιχο φαινόμενο στο Δήμο Καλαμάτας, όπου ο Βασίλης Κοσμόπουλος κερδίζει το 23% των ψήφων και χάνει για λίγες μονάδες την είσοδό του στο β’γύρο. Στη Νομαρχία Λασιθίου ο Αντώνης Ανηψητάκης αγγίζει το 10% των ψήφων, ενώ στο Νομό Ρεθύμνης ο Μανόλης Αυγενάκης το 6.5%. Στο Νομό Αχαίας το άθροισμα των υποψηφίων της εναλλακτικής και άκρας αριστεράς (Τσούκαλης και Χατζηλάμπρου) φτάνει το 7.7%. Στο Νομό Καρδίτσας ο Δημήτρης Αρχοντής καταγράφει 18.8% (!!). Στη Νομαρχία θεσσαλονίκης το άθροισμα των τεσσάρων υποψηφίων της εναλλακτικής και άκρας αριστεράς (Τρεμόπουλος – οικολόγοι, Πλωμαρίτης – ΣΥΝ, Μπρεκάση – ΚΟΕ, Παπαγεωργίου – αριστερά σχήματα) φτάνει το 12.6%. Στο Δήμο Χανίων ο Μανόλης Σχετάκης φτάνει το 7.5%, ενώ ο Αρτέμης Αρχολέων (ΝΑΡ και άλλοι) το 2%.
Ο κατάλογος θα μπορούσε να διευρυνθεί και με άλλα πρόσωπα και συνδυασμούς, με μικρότερα ποσοστά. Οι «ταχύτητες» που αναπτύσσονται ανά πόλη ή περιοχή είναι οπωσδήποτε διαφορετικές. Το σίγουρο ωστόσο είναι ότι βρισκόμαστε ενώπιον μια σημαντικής και ελπιδοφόρας κοινωνικής διεργασίας.
|
